Historia Szkoły

Rok 1908 to początek państwowego szkolnictwa na terenie Graboszyc.

Na wniosek CK Rady Szkolnej Krajowej we Lwowie zorganizowano Szkolę Jednoklasową, Mieszaną w Graboszycach. Do postania tej szkoły przyczynili  się : ze strony wsi Graboszyce – Ludwik Chrząszcz – senior, właściciel obszaru dworskiego, członkowie rady gminnej: Wojciech Zieliński, Józef Haberski, a ze strony władz szkolnych – ksiądz Stanisław Karkowski CK inspektor szkolny w Wadowicach.

W sierpniu tegoż roku rozpoczął pracę pierwszy z państwowych nauczycieli – Stanisław Pisowicz w Jednoklasowej Szkole Ludowej w Graboszycach. Na izbę szkolną wybrano budynek, który był własnością wsi i dworu. Stał on przy drodze w kierunku Wadowic (pod dębem) naprzeciwko teraźniejszej posesji Stanisława Płonki. Do szkoły zapisało się 80. dzieci. W skład Rady Szkolnej weszli: Ludwik Chrząszcz jako przewodniczący,  Kazimierz Paleczek – proboszcz, Józef Haberski i Paweł Drobczyński – przedstawiciele rady gminnej (wiejskiej), Stanisław Pisowicz – nauczyciel.

Już w 1910 r. rozpoczęto starania o budowę nowej szkoły. Na ten cel Rada szkolna Okręgowa w Wadowicach przyznała subwencję w wysokości 600 koron na zakup działki pod budowę szkoły. Rada gminy (wsi) zaciągnęła pożyczkę w Powiatowej Kasie Oszczędności
w wysokości 1000 koron.

 

W roku szkolnym 1911/12 rozpoczęła pracę Anna Ważanka – absolwentka Krakowskiego Seminarium Nauczycielskiego.

Zakupiono działkę  pod budowę  szkoły. W tym i następnym roku zgromadzono materiał. Budowy jednak nie rozpoczęto, gdyż w sierpniu 1914 roku wybuchła I wojna światowa.

Podczas zawieruchy wojennej szkoła wegetowała, z przerwami prowadząc zajęcia
w niedogrzanych pomieszczeniach dotychczasowych izb. Dzieci uczęszczały bardzo niesystematycznie, gdyż pracowały na „pańskim polu” za nieobecnych z powodu wojny mężczyzn. Nie miały obuwia i ciepłej odzieży w zimie.

W 1918 roku  wybrano nowy komitet budowy szkoły w składzie: Ludwik Chrząszcz (senior, przewodniczący komitetu) Stanisław Pisowicz nauczyciel, ks. kanonik Mieczysław Jelonek, przewodniczący Rady Szkoły, przedstawiciele rodziców i mieszkańców: Jan Płonka, Józef Grabowski, Jan Rzepa.

W 1919 roku w lipcu rozpoczęto budowę. Mieszkańcy Graboszyc oferowali  bezpłatną robociznę i datki pieniężne.

Budowa szkoły w tym czasie była wyczynem prawie heroicznym, gdyż wieś wyniszczona materialnie przez wojnę nie dysponowała środkami finansowymi. Dało się zauważyć zniechęcenie mieszkańców dla całej sprawy. Na szczęście, co wrażliwsi i światlejsi obywatele zdawali sobie sprawę z fatalnych warunków w jakich uczyło się 60. dzieci.

7 lutego 1919 roku Naczelnik Państwa podpisał dekret o obowiązku szkolnym mówiący,
że wykształcenie w zakresie szkoły powszechnej jest obowiązkiem dla wszystkich dzieci
w wieku szkolnym tj. od 7. do 14. roku życia. Szkoła powszechna miała objąć 7 lat nauczania. Ze względu na brak dostatecznych warunków dopuszczano zakładanie szkół 4. i 5. Letnich
 z 2. lub 3. letnią nauką uzupełniającą – uczniowie uczęszczali do klasy III. dwa lata a do IV. trzy lata. Nauczyciele otrzymali status pracowników państwowych mniej już teraz uzależnionych od wsi i dworu.

W roku 1922 przystąpiono do intensywnej pracy przy robotach wykończeniowych  
w budynku szkolnym i budowie pomieszczenia gospodarczego – jak i poprzednio przy ogromnej ofiarności, bezpłatnej robocizny ze strony mieszkańców. W dalszym ciągu zdobywano pieniądze organizując zabawy taneczne i amatorskie przedstawienia teatralne.

 

Rok szkolny 1922/23 był pierwszym rokiem pracy w nowym budynku szkolnym z dwoma obszernymi, jasnymi salami. W szkole było mieszkanie dla nauczyciela,  zajęli je Aleksandra i Stanisław Pisowiczowie pracujący w Graboszycach od 1908 r. w niezwykle trudnych warunkach. Do szkoły uczęszczało przeciętnie na przestrzeni kilkunastu lat od 68.do 80. uczniów. Z powodu małej liczby uczniów nauka odbywała się w klasach łączonych. Dzieci uczyły się przez 7 lat.

 

W roku szkolnym 1925/ 1926 nauczanie w szkole rozpoczynają Teresa i Tadeusz Cieślakowie  w miejsce Aleksandry i Stanisława Pisowiczów. Od 1925 do 1927 uczy także  Władysława Piechowiczówna. Ten zespół pracował w Graboszycach do 1935 roku.

 

W roku szkolnym 1935/1936  pracę w szkole rozpoczęli  Zofia i Jan Szklarzowie.

Miał rozpocząć się nowy rok szkolny 1939/1940. Wybuch wojny zburzył dotychczasowy porządek życia szkolnego. Zarządzenie władz okupacyjnych z 9 października 1939 roku zezwalało na zakładanie osobnych szkół dla dzieci polskich na ziemiach włączonych do III Rzeszy. Z programu nauczania trzeba było usunąć historię, geografię, a lekcje polskiego obejmowały tylko naukę pisania i czytania. Jan Szklarz – kierownik szkoły – uruchomił nauczanie w dozwolonym zakresie. W kwietniu 1940 roku został aresztowany.  Zabrano
go wprost z klasy 23 kwietnia 1940 i  wywieziono do obozu koncentracyjnego w Mauthausen – Guzen w Austrii, gdzie zmarł w marcu 1941 r.

W tym czasie zajęcia w szkole prowadziła  jego żona Zofia Szklarzowa , a od września 1941 r. pomagała jej Maria Plucianka. We wrześniu 1942  miejsce obu nauczycielek zajęła  Anna Woźniak z Wadowic. sama prowadziła zajęcia ze wszystkimi dziećmi w szkole w niewyobrażalnie trudnych warunkach wojennych, z przerwami z powodu zimy i zajmowania klas przez żołnierzy niemieckich. Dokumenty szkolne z tego okresu uległy zniszczeniu.    

 

W roku szkolnym 1945/1946 została w szkole zatrudniona druga nauczycielka Józefa Drbohlaw (czeskiego pochodzenia). W tym samym roku pierwsi w dziejach Graboszyc uczniowie zaczęli uczęszczać do Gimnazjum w Wadowicach. Byli to: Mieczysław Ćwiertnia, Jan Gawlik, Jan Góra, Bolesław Płonka, Stanisław Orlicki, Maria Kumańska, Zofia Samel. W roku szkolnym 1953/1954 pracę w  graboszyckiej szkole podjęli Maria i Józef Tarabułowie.

 

Rok szkolny 1953/54. Tylko przez rok istniała VII klasa w Graboszycach. Do grona pedagogicznego dołączył Franciszek Jabłoński. Z niemałą trudnością znaleziono trzecią salę lekcyjną i mieszkanie dla nauczyciela. Izba wynajęta u Tadeusza Orlickiego, przystosowana do potrzeb nauczania przez Gminną Radę Narodową w Zatorze, była klasą. Franciszek Jabłoński zamieszkał z rodziną w starym drewnianym, krytym strzechą domu.

Rok szkolny 1956/57. Dzięki staraniom dyrektora została zatrudniona absolwentka Liceum Pedagogicznego w Nowym Sączu – Zofia Ćwiertnia. Czwartą salę lekcyjną zorganizowano
w tzw. zarządówce – budynku podworskim położonym w odległości ok. 1 km od szkoły. Takie rozmieszczenie izb lekcyjnych: 2 sale w szkole, 1 u Tadeusza Orlickiego,
1 w zarządcówce stwarzało ogromne trudności we właściwej pracy szkoły.  Pojawiła się konieczność budowy nowej szkoły.

 

Rok szkolny1960/61 Rodzice zwrócili się  do władz gminnych w Zatorze z postulatem wzniesienia nowego budynku szkolnego na działce wydzielonej z Państwowego Funduszu Ziemi. Wybrano komitet budowy szkoły w składzie:

Tadeusz Orlicki  – radny Gromadzkiej Rady Narodowej w Zatorze jako przewodniczący, Jan Bartula –  sołtys wsi,  Mieczysław Ćwiertnia, Antoni Pietraszewski,  Benedykt Leśniak, Genowefa Bartula i Józef Tarabuła – kierownik szkoły.

Komitet zabiegał u władz o to, aby budowa szkoły została ujęta w planie państwowym. Budowę szkoły Zaplanowano na 1964 rok jako jedną ze szkół Pomników Tysiąclecia Państwa Polskiego na terenie powiatu oświęcimskiego.

 

Rok szkolny 1964/65. Dotychczasowy kierownik szkoły  Józef Tarabuła przeszedł
na emeryturę, a jego miejsce zajął nowo mianowany na to stanowisko Władysław Madej. Rada pedagogiczna składała się z czterech osób tj. kierownika i trzech nauczycielek  Zofii Ćwiertnia, Heleny Śmiech i Lucyny  Sacharuk.

W październiku 1964 r. odbyła się uroczystość wmurowania aktu erekcyjnego w fundament szkoły.

 

Rok Szkolny1965/66. Tylko rok trwały intensywne prace  przy  budowie nowego budynku szkolnego. Uroczystość oddania szkoły do użytku odbyła się w sierpniu 1965 roku. Budynek szkolny obejmował 5 sal na parterze, kancelarię, hall, obszerny korytarz i małe zaplecze przy jednej ze sal. Szkoła po raz pierwszy mogła korzystać z urządzeń elektrycznych, gdyż wieś podłączono do sieci w sierpniu 1965 roku (na trzy dni przed otwarciem szkoły !!!).

Po raz pierwszy 100 uczniów zaczęło wspólna naukę w jednym budynku. Uczniowie chodzili do szkoły w granatowych fartuszkach z białym kołnierzykiem. W następnym roku szkoła otrzymała imię Władysława Broniewskiego.

W 1967 roku budynek szkolny został zatwierdzony przez władze oświatowe jako baza kolonijna dla dzieci ze Śląska i Częstochowy. Pełnił te funkcje do 1977 roku.

 

W roku szkolnym 1968/69 zostało w szkole zorganizowane ognisko przedszkolne. Chociaż było tylko namiastką przedszkola to spełniało ważną rolę w wychowaniu dzieci pięcio-
i sześcioletnich. Zajęcia odbywały się w budynku szkolnym trzy razy w tygodniu po trzy godziny lekcyjne po południu. Prowadziła je Maria Madej, a później Zofia Ćwiertnia i inne nauczycielki na zmianę. W zajęciach brało udział średnio po 18 dzieci.

 

Rok szkolny1972/73. Zainstalowano w szkole centralne ogrzewanie, znikają z korytarza piece kaflowe. Kotłownie wybudowali rodzice uczniów pracując w czynie społecznym
 z wielkim poświęceniem  bez pomocy sprzętu budowlanego, wywożąc ziemię taczkami: Tadeusz Orlicki, Władysław Orlicki, Jan Bartula, Benedykt Leśniak, Antoni Pietraszewski, Stefan Grzesło, Józef Nasal, Mieczysław Biel, Józef Bakalarz, Jan Cichoń, Józef Grzywa
i inni, razem około 15 mężczyzn.

 

Rok szkolny 1974/75.  Zebranie rodziców i mieszkańców wsi zaprotestowało przeciwko przeniesieniu do Zatora klas od V do VIII. Dzięki temu w Graboszycach nadal funkcjonowała pełna szkoła ośmioklasowa.

Od 1977 do 1988  roku w czasie wakacji w szkole funkcjonowało Sezonowe Schronisko Młodzieżowe  dla turystów z północnej Polski wędrujących na trasie Oświęcim – Kraków. 

 

 Rok szkolny 1981/82. Do szkoły wprowadzono szereg zmian programowych. Po raz pierwszy 5-cio i 6 – latki mogły uczęszczać do oddziału przedszkolnego w pełnym wymiarze godzin Przybyły dwie sale lekcyjne zorganizowane w „zarządówce” zajmowane przez oddział przedszkolny i klasę I. Zaczyna obowiązywać pięciodniowy tydzień pracy. Sobota jest dniem wolnym od zajęć lekcyjnych.                                         

13 grudnia 1981 roku został wprowadzony stan wojenny. Zajęcia w szkole zostały zawieszone do końca roku kalendarzowego.       

W roku szkolnym 1983/1984 następuje  Likwidacja Zbiorczych Szkół Gminnych. Szkoła dysponuje projektorem filmowym. Uczniowie oglądali ekranizacje lektur, filmy naukowe oraz fabularne.

W kwietniu 1987 roku odbyła się uroczystość odsłonięcia tablicy pamiątkowej poświęconej Janowi Szklarzowi – kierownikowi szkoły w latach 1935 – 1940, zmarłemu w obozie koncentracyjnym Mauthausen – Guzen. W uroczystości wzięła udział rodzina: synowie Stefan i Andrzej z żonami, żona Zofia – emerytowana nauczycielka oraz wnuczki
 i wnukowie.

 

Rok szkolny 1988/89. Nastąpiła również zmiana na stanowisku dyrektora –  pożegnany został Władysław Madej odchodzący na emeryturę po 35 latach pracy, z czego 24 lata w graboszyckiej szkole na stanowisku kierowniczym. Funkcje dyrektora objęła mgr Małgorzata Chrapek, członek rady pedagogicznej w Graboszycach.           

 

Rok szkolny 1989/90. Po raz trzeci mieszkańcy Graboszyc stanęli przed koniecznością podjęcia trudu budowania szkoły. Na zebraniu wiejskim w czerwcu 1989 r. został powołany Społeczny Komitet Rozbudowy Szkoły i Przedszkola w składzie: Andrzej Pawełek – przewodniczący, Tadeusz Durlej – skarbnik, Mirosława Botko – rzecznik komitetu oraz członkowie komitetu: Leszek Grzywa, Jan Szetlak, Ryszard Zięba, Stefan Leśniak, Marian Cichoń.  Pod nadzorem społecznym kierownika budowy Mieczysława Grabowskiego  – byłego ucznia, w lipcu 1990 r. rozpoczęto prace przy wykopach pod fundamenty. Jak     zwykle można było liczyć na uczynność Graboszyczan, którzy całą pracę wykonali bezpłatnie. Wykonanie instalacji elektrycznej powierzono Mieczysławowi Cichoniowi, również byłemu uczniowi. Rok szkolny zakończył się już 8 czerwca. Program jednak został zrealizowany, gdyż lekcje czerwcowe odrobiono w ciągu 18 wolnych sobót w miesiącach od stycznia do maja.

 

Rok szkolny 1990/91. Lata dziewięćdziesiąte to czas wielkich przemian w oświacie. Zmieniają się podręczniki, lektury, treści nauczania i metody pracy. Na rynku księgarskim pojawiają się podręczniki nowych wydawnictw. Nauczyciele mają problem z wyborem najbardziej odpowiedniego, a rodzice narzekają na ceny.

 

Rok szkolny 1991/92. Zmian ciąg dalszy: religia zostaje przywrócona do szkół. Pierwszym uczącym w szkole religii był ks. Marek Laskowski. Pracował do 1996 roku.

 

Rok szk. 1992/93. Takiej sytuacji nigdy jeszcze nie było w całej historii szkoły
w Graboszycach. Ze stu dwudziestoma uczniami pracowało trzynastu pedagogów, klasy nie  były łączone – to chyba najkorzystniejsze warunki pracy w tej placówce.

Odnotować trzeba wielką aktywność rodziców, w której wyróżniali się: Tadeusz Durnej, Józef Stanek, Stanisław Orlicki, Mirosława Botko, Halina Grzywa, Barbara Witkowska, Danuta Zięba, Maria Jurasz, Marian Cichoń, Stefan Leśniak,

1  września 1992 roku  młodzież rozpoczęła zajęcia w nowych klasach lekcyjnych, przedszkolaki dostały obszerną jasną salę. Wkład  nauczycieli zaznaczał się przygotowywaniem programów na dożynki i zabawy ludowe, festyny, z których dochód przeznaczany był na potrzebne inwestycje. Razem z rodzicami sprzątali pomieszczenia szkolne.

Rok szkolny 1995/96. W listopadzie zostaje oddana do użytku pełnowymiarowa sala gimnastyczna wraz z zapleczem i stołówką.  Wymalowali ją nieodpłatnie rodzice, a parkiet wykonał Stanisław Stybak. W listopadzie 1995 roku zorganizowano uroczystość w 30. rocznicę funkcjonowania szkoły Pomnika Tysiąclecia.  Nieocenione usługi w pracy szkoły oddawała pracowania informatyczna wyposażona w dziesięć zestawów komputerowych z dużą drukarką i wejściem do Internetu. Sześć zestawów komputerowych podarował szkole były uczeń –  Piotr Chudy.

W roku szkolnym 1998/199 do szkoły wkracza reforma. Szkoła podstawowa trwa 6 lat
 i obejmuje dzieci w wieku 6 – 12 lat. W czerwcu 1999 odchodzi do gimnazjum pierwszy rocznik absolwentów klas szóstych. Wyniki uczniów  kończących szkołę podstawową bada test kompetencji. Nauka w gimnazjum kończy się egzaminem.  Liczba osiągniętych punktów ma wpływ na kontynuowanie nauki w  wybranej  szkole  ponadgimnazjalnej. Młodzież szkolna z Grodziska dowożona jest gimbusem. Powstaje Zespół Szkół w Graboszycach.

W roku 2002, po zmianie pracy przez dotychczasową dyrektor Małgorzatę Chrapek funkcję dyrektora Zespołu Szkół objął mgr Jacek Kocemba i pełnił ją do czerwca 2008 roku.

Rok szkolny 2005/06. 15 października minęła rocznica  40-lecia Szkoły Tysiąclatki. Była to okazja do spotkania po latach absolwentów, nauczycieli i pracowników szkoły.

 

 

W naszej szkole udało się wykształcić wiele roczników młodych ludzi, którzy stąd wynieśli nie tylko wiedzę, ale też wartości, którymi kierowali się w życiu. Wielu z naszych absolwentów osiągnęło sukcesy w życiu osobistym i zawodowym. Nie byłoby to możliwe bez grona oddanych pedagogów, którzy w różnych latach pracowali w naszej szkole.

Od początku szkolnictwa do dnia dzisiejszego byli to:

 

 

Lp.	Imię i nazwisko nauczyciela	Lata pracy
1.	Stanisław Pisowicz	1908 – 1925
2.	Aleksandra Pisowicz	1908 – 1925
3.	Anna Ważanka	1911 – 1925
4.	Władysława Piechowiczówna	1925 – 1927
5.	Tadeusz Cieślak	1926 – 1934
6.	Teresa Cieślak	1928 – 1935
7.	Jan Szklarz	1935 – 1940
8.	Zofia Szklarz	1940 – 1941
9.	Maria Pluta	1941 – 1942
10.	Anna Woźniak	1942 – 1950
11.	Józefa Drbohlaw	1942 – 1950
12.	Aniela Woźniak	1950 (od 03. do 06.)
13.	Józef Tarabuła	1950 – 1964
14.	Maria Tarabuła	1950 – 1964
15.	Franciszek Jabłoński	1954 – 1958
16.	Zofia Peciak Ćwiertnia	1956 – 1980
17.	Krystyna Torbianka	1960 – 1961
18.	Maria Bałys Dziob	1960 – 1962
19.	Helena Śmiech	1958 – 1967
20.	Władysław Madej	1964 – 1989
21.	Lucyna Woźna Sacharuk	1964 – 1974
22.	Maria Madej	1965 – 1988
23.	Emilia Szewczyk	1967 – 1997
24.	Genowefa Putek	1970 (3 miesiące)
25.	Małgorzata Borowska	1974 – 1976
26.	Janina Zmitrowicz Gałaj	1978 – 1992
27.	Bogumiła Kasperek	1980 – 1983, 2018 – 2019
28.	Dorota Bryndza	1981 – 1983
29.	Renata Ortman Pękala	1981 – 2000
30.	Zofia Hereda Madej	1981 – 2022
31.	Małgorzata Noszka Chrapek	1981 – 2002
32.	Danuta Skrzypek	1983 – 1984
33.	Anna Wojtanek	1983 – 1987
34.	Tadeusz Kasperek	1983 – 1987
35.	Dorota Warzecha	1983 – 1985
36.	Dorota Strzelec	1986 – 2015
37.	Zofia Śmiech – Madej	1986 – 1987
38.	Ewa Zajas	1987 – 2023
39.	Barbara Gawlik	1988 – 1999
40.	Wiesława Grabowska	1989 – 2016
41.	Renata Brańka	1989 – 2006
42.	Danuta Korpała – Meus	1989 – pracuje nadal
43.	Anna Najbor	1992 – 2007
44.	Jacek Kocemba	1993 – 2009
45.	Anna Skawińska	1996 – pracuje nadal
46.	Renata Pilch – Kijowska	1996 – pracuje nadal
47.	Jarosław Wojtal	1999 – 2002
48.	Sabina Kot Kasprzyk	2003 – 2006
49.	Maciej Mitera	2003 – 2006
50.	Marta Woźniak	2003 – 2010
51.	Monika Dąbrowska Gałuszka	2005 – 2011
52.	Anna Kruk	2006 – pracuje nadal
53.	Iwona Warchał	2006 – 2008
54.	Lucyna Grochol	2006 – 2017
55.	Barbara Pasterak	2007 – 2013
56.	Mieczysław Miłoń	2007 – 2009
57.	Maria Fila	2008 – 2009
58.	Bogumiła Chmielowska	2008 – 2023
59.	Katarzyna Brandys Gacek	2009 – 2010
60.	Krzysztof Galas	2009 – 2012
61.	Magdalena Ślimak	2008 – pracuje nadal
62.	Dorota Gargas	2010 – 2013
63.	Michał Romański	2014 – 2015
64.	Maria Smreczyńska	2011 – pracuje nadal
65.	Andrzej Nowokuński	2012 – pracuje nadal
66.	Anna Kołodziejczyk	2013 – pracuje nadal
67.	Marzena Tomiak	2013 – 2018
68.	Marek Maślanka	2013 – 2014
69.	Sławomir Kowalczyk	2013 – 2014
70.	Katarzyna Żak Jabcoń	2014 – pracuje nadal
71.	Edward Szczerkowski	2015 – 2016
72.	Justyna Sroczyńska	2015 – 2017
73.	Dorota Żabińska	2015 – 2016
74.	Rafał Kluska	2015 (od 03. do 06.)
75.	Karol Matyjasik	2016 – 2017
76.	Ewa Doległo	2016 – 2017
77.	Sylwia Studnicka – Niemczyk	2016 – pracuje nadal
78.	Liliana Skowron	2016 – 2017
79.	Barbara Żmudka	2017 – pracuje nadal
80.	Justyna Biela Gacek	2017 – 2019
81.	Klaudia Rusin	2017 – 2018
82.	Marcin Papiurek	2017 – 2018
83.	Łukasz Jabcoń	2017 – 2020
84.	Marta Bies	2017 – 2019
85.	Piotr Ptak	2017 – 2018
86.	Justyna Gzela	2018 – pracuje nadal
87.	Anna Szostak	2018 – 2019
88.	Anna Nędza	2018 – 2019
89.	Anna Paterek	2018 – 2019
90.	Aneta Jeziorska	2018 – 2019
91.	Anna Biernat – Kramarczyk	2019 – 2024
92.	Barbara Żmuda	2019 – pracuje nadal
93.	Urszula Jasik	2019 -2020
94.	Barbara Żmudka	2018- pracuje nadal
95.	Barbara Zając	2020 – 2021